آئینه شکسته

  دیروز به یاد تو وآن عشق دل انگیز

  بر پیکر خود پیرهن سبز نمودم

  در آینه بر صورت خود خیره شدم باز

 بند از سر گیسویم آهسته گشودم

  عطر آوردم بر سر سینه فشاندم

  چشمانم را ناز کنان سورمه کشاندم

 افشان کردم زلفم را بر سرشانه

  در کنج لبم خای آهسته نشاندم

    گفتم به خود آن گاه صد افسوس که او نیست

   تا مات شود زین همهافسون گری ناز

  چو پیرهن سبز ببیند تن من

  با خنده بگوید که چه زیبا شدی

  او نیست در مردمک چشم سیاهم

   تا خ?یره شود عکس رخ خویش ببیند

    این گیسوی افشان به چه کار آید امشب

  کو پنجه او تاکه در آن خانه گزیند

   من خیره به آینه و او گوش به من داشت

    گفتم که چه سان حل کنی این مشکل ما را

    بشکست و فغان کرد که از شرح غم خویش

     ای زن،چه بگویم،که شکستی دل ما را